สุกัญญา มีคะนุช กับบททดสอบหัวใจ ในนาม “แม่โสสะ”

คุณสุกัญญา มีคะนุช หรือที่พวกเราเรียกว่า “แม่บุ๋ม” ผู้ที่ผ่านบททดสอบหัวใจของตัวเองด้วยการมาทำหน้าที่ “คุณแม่โสสะ” ที่หมู่บ้านเด็กโสสะภูเก็ต มากว่า 13 ปี ได้แบ่งปันประสบการณ์ของหัวใจความเป็นแม่มาสู่ผู้ฟัง

แรกเริ่มของการเข้ามารับหน้าที่คุณแม่โสสะ เป็นเรื่องที่ท้าทายความรู้สึกของตัวเรามากๆ ค่ะ เพราะแตกต่างกับช่วงที่เราทดลองทำงานในตำแหน่งเจ้าหน้าที่น้า ซึ่งตรงนั้น เราจะเข้าบ้านแค่เฉพาะช่วงที่แม่พัก หรือช่วงที่แม่ออกไปทำธุระข้างนอก แต่พอเป็นแม่โสสะปุ๊บ! เราต้องอยู่กับเด็กๆ ตลอด 24 ชั่วโมง ซึ่งในบ้านจะมีเด็กๆ 8-10 คน ต่างวัย ต่างที่มา จะต้องดูแลเอาใจใส่ความเป็นอยู่ การใช้ชีวิตของลูกๆ ในทุกรายละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการกินอยู่ หลับนอน สุขภาพ การศึกษา หรือแม้กระทั่งสภาพจิตใจของพวกเขา 

ในการทำหน้าที่เป็นแม่โสสะ ต้องบอกว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ เพราะจะมีเรื่องของระบบการดูแลลูกๆ  มีกฎระเบียบที่เราต้องปฏิบัติตาม มีการจัดทำเรื่องพัฒนาการของเด็กๆ งบประมาณค่าใช้จ่ายครัวเรือน เพื่อส่งให้กับทางสำนักงานหมู่บ้านเด็กฯ อีกครั้ง ยอมรับว่า เครียดเลยค่ะ แต่นั่นก็เป็นความยากในช่วงของการเข้ามาทำหน้าที่แม่โสสะใหม่ๆ นะคะ พอทำไปเรื่อยๆ เราก็เรียนรู้ปรับตัวได้ จนเป็นความเคยชินที่เราทำอยู่เป็นประจำ และเราเข้าใจว่า การทำหน้าที่แม่โสสะตรงนี้ เราเองก็อยู่บนความคาดหวังของผู้มีจิตเมตตาทุกคน ที่ตั้งใจอย่างเต็มที่ อยากช่วยเหลือเด็กๆ เหมือนกับเรา อยากให้เขาได้เติบโตขึ้นอย่างมีคุณภาพ

แม่คิดว่า อีกเรื่องหนึ่งที่เป็นเรื่องสำคัญในการเป็นแม่โสสะ คือ การจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเราเองให้ได้ ในขณะที่เจอสภาวะความกดดันต่างๆ เช่น เวลาที่เด็กหลายคนอยู่ด้วยกัน ก็จะมีเรื่องความซุกซนเป็นปกติ การทะเลาะเบาะแว้ง หรือการแย่งของเล่นกันบ้าง เราต้องช่วยปรามและสอนพวกเขา ซึ่งในหนึ่งวันก็อาจจะมีเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ จนเราเองก็เริ่มหงุดหงิด รำคาญ พอเรารู้อาการตัวเองอย่างนี้ต้องรีบจัดการกับความรู้ตัวเองก่อนเลยทันที ก่อนที่จะเข้าไปหาลูก หรือลูกที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นบางคนก็จะเริ่มมีเหตุผลของตัวเขาเอง เราก็จะต้องมีความอดทนในการรับฟัง ต้องไม่คิดว่า เขาเถียงเรา และก็ต้องพูดกับเขาด้วยเหตุและผล ซึ่งบางเรื่องเราก็ต้องใช้ความอดทนที่สูงมากๆ (คุณแม่หัวเราะ)

แต่การใช้ชีวิตจริงๆ กับลูกๆ ก็มีหลายเรื่องที่เติมเต็มความรู้สึกให้เราได้ชุ่มชื่นหัวใจเหมือนกันนะคะ อย่างวันไหนที่เราเหนื่อยๆ หรือไม่สบาย ลูกๆ เขาจะเห็นและรับรู้ได้ เขาจะเข้ามากอด มาหอม ถามว่า แม่เหนื่อยไหม ตักน้ำมาให้กิน ถามแม่ดื่มกาแฟไหม กินยาหรือเปล่า เดี๋ยวหนูช่วยแม่ดูแลน้องนะ เดี๋ยวทำกับข้าวแทนแม่เอง อะไรอย่างนี้ค่ะ ซึ่งในบางครั้งเขาก็กลับเป็นคนที่คอยดูแลเราเหมือนกันนะคะ แม่ก็รู้สึกดีใจ ความเหนื่อย ความหนักอกหนักใจหลายอย่างก็เบาบางลงไป พวกเขาก็เป็นเหมือนยาวิเศษของเราเลยค่ะ 

สำหรับการดูแลลูกๆ ในช่วงสถานการณ์โควิด-19 นี้ คงเป็นความท้าทายของแม่โสสะหลายๆ คนเหมือนกัน เพราะลูกๆ เราจากที่ต้องไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน คราวนี้ก็ต้องมาเรียนออนไลน์ในบ้าน เรียนทันบ้าง ไม่ทันบ้าง เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง สารพัดโปรแกรมการเรียนการสอน เราก็ต้องเข้าไปช่วยเขา ถ้าตรงไหนไม่รู้ ก็ให้เจ้าหน้าที่ท่านอื่นๆ ในหมู่บ้านมาช่วยอีกแรง ลองนึกว่า นี่แค่บ้านหนึ่งหลังนะคะ แต่ในหมู่บ้านเด็กโสสะภูเก็ต เรามีบ้านตั้ง 12 หลัง ก็จะวุ่นๆ หน่อยค่ะ 

นอกจากนี้ แม่ก็สอนในเรื่องการปลูกฝังนิสัยให้พวกเขารักษาความสะอาดมากขึ้น ล้างมือบ่อยๆ เน้นย้ำเรื่องการใส่หน้ากากอนามัยเวลาลงไปเล่นข้างล่าง หรือแม้กระทั่งการประหยัดค่าใช้จ่าย โดยให้ลูกๆ ลองปลูกผัก เราก็จะได้กินผักที่ปลอดสารพิษ และไม่เสียเงินซื้อ ก็เป็นการหากิจกรรมและสอนพวกเขาไปในตัวด้วยค่ะ

เราทุกคนก็ได้แต่หวังว่า สถานการณ์นี้จะคลี่คลายได้ไวๆ และพวกเราจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด ท่านผู้มีจิตเมตตาทุกท่านก็เช่นกันนะคะ